Where else to go?

By Krzysztof Kamil Baczyński

Where else to go? This shadow stands in me
like the eternal image of my ruin,
the shield rusts and the ground turns bitter
under my double-edged thought.
O, cause I'm the sword of all harm,
through my hands stretched out in sleep
sins wander like silent snakes
and burst from my fingers as songs
And what I touch, it covered with tears
as though with dew — but bitter with salt,
I strike not with fist — but with all the earth  
the chest where guilt was never forgiven.
Oh, for and how to forgive that man
forgot his voice, speaking in God's speech.
And where I step, it will crack under my foot

the last stone, and far away already darkness,
I am like the first man after the flood,
who is at fault. So then over me
the glow is not there and in my hand vain,
as if a cross were pulled from it and replaced with an axe 
and I am a soul of sorrow after bodies travel
and I am alone and the earth's dull resistance.

O that a moment one, a jug would be given
with a cool spring, to remove the curse 
and that the heart - a heart, not a wound,
and that the road though in dying - a holy one,
and the sky does not hide me like the earth's eyelid,
and there is not even snow to cover me,
like voices in tears groping through darkness,  
I burrow like a shadow — a shadow, weary, that lost mankind.

December 6, 1942

(The original is in the polish language)

Dokąd to jeszcze?

Dokąd to jeszcze? Ten cień stoi we mnie
jak obraz wieczny mego zatracenia,
rdzewieje tarcza i gorzknieje ziemia
pod zamyśleniem moim obosiecznym.
O, bo ja jestem mieczem krzywdy wszelkiej,
przez moje ręce wyciągnięte we śnie
wędrują grzechy jak milczące węże
i wytryskają z palców jako pieśni. 
I czego dotknę, to się łzą pokryje
jakoby rosą, tylko że tak słoną,
że się nie pięścią — całą ziemią biję
w pierś, której nigdy win nie odpuszczono.
O, bo i jakże odpuścić, że człowiek
zapomniał głosu, mówiąc w bożej mowie.
I gdzie postąpię, pęknie mi pod stopą

ostatni kamień, a dalej już ciemność,
i jestem jak ten pierwszy człowiek po potopie,
który zawinił. Więc wtedy nade mną
też blasku nie ma i w dłoni mi próżno,
jakby z niej krzyż wyjęto i włożono topór,
i jestem duszą smutku po ciałach podróżną
i jestem sam i ziemi tępy opór.

O, żeby chwila jedna, dzban by dano
ze zdrojem chłodnym, żeby klątwę zdjęto
i żeby serce — sercem, a nie raną,
i żeby droga choć w konaniu — świętą,
i niebo mnie nie skrywa jak ziemi powieka,
i śniegu nawet nie ma, który mię pokryje,
tylko jak głosy łzami po omacku ryję
jak cień, jak cień strudzony, co zgubił człowieka.

6 grudnia 1942

About a poet: Considered one of the most prominent poets writing during the occupation, an exponent of the voice of a generation, the Poet was a representative of the Columbus generation - Poles born in the 1920s, whose years of youth fell during World War II. In 1942, he married Barbara Drapczynska. He died fighting in the Warsaw Uprising, on August 4, 1944, at Blanka Palace, wounded by a German sniper's bullet.

Here’s the link to the previous Poem:
Holiness by Baczyński

Failed to render LaTeX expression — no expression found